گذرگاه

به گزارش تسنیم، محمد مهدی زاهدی رئیس کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی درباره تحصیل توصیه‌ای حسین فریدون برادر و دستیار ویژه رئیس جمهور، اظهار کرد: هیئت رئیسه کمیسیون آموزش درباره تحصیل برادر رئیس جمهور نامه‌ای به وزیر علوم ارسال کرده است.

وی ادامه داد: وزیر علوم در پاسخ به نامه هیئت رئیسه کمیسیون آموزش  نامه‌ای به این کمیسیون ارسال کرد.

رئیس کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس با بیان اینکه در نامه وزیر علوم 3 ابهام وجود دارد، تصریح کرد: با توجه به ابهامات موجود در نامه وزیر علوم اعضای هیئت رئیسه کمیسیون مجدداً نامه‌ای به وزیر ارسال کردند.

به گزارش «تابناک»؛ همزمان با نخستین گام‌های پس از پیش تولید و آغاز تولید فصل دوم سریال «شهرزاد» ـ که با تهیه کنندگی محمد امامی ساخته می‌شد ـ سرمایه گذار و تهیه کننده این سریال بازداشت و اندکی بعد اعلام شد که بازداشت امامی به فساد مالی رخ داده در صندوق فرهنگیان کشور مرتبط است. با وجود آنکه خانواده امامی درصدد پرده پوشی این ماجرا برآمدند، هر روز اطلاعات تازه‌ای درباره این شخص منتشر می‌شود.
 
پیش از این مشخص شده بود، او مالکیت «ابد و یک روز» را در اختیار داشته، در «خوب بد جلف» ساخته پیمان قاسم خانی نیز سرمایه گذار بوده و 300 میلیون از سرمایه «کاناپه» اثر تازه کیانوش عیاری را نیز تأمین کرده بود. «فروشنده»، «محمدرسول‌الله» و «دراکولا» سه فیلم سینمایی است که گفته شده، رایت شبکه خانگی‌اش توسط او خریداری شده و ظاهراً مذاکراتی برای خرید رایت «نهنگ عنبر2» و «گشت 2» توسط امامی نیز انجام شده بوده است.

حجت‌الاسلام‌ و المسلمین ناصر نقویان از معروف‌ترین خطبا و واعظان روحانی کشور که در سخنان خود به موضوعات اجتماعی می‌پردازد و انتقادهای صریح و شجاعانه‌اش در مسائل اجتماعی معروف و زبانزد است، اظهاراتی صریح در باب «عدالت اجتماعی» بیان کرده است.

به گزارش ایسنا، گزیده اظهارات حجت‌الاسلام نقویان در گفت‌وگو با «شهروند» در ادامه می‌آید:

* نخستین سخن حاکم اسلامی اجرای عدالت است. تمام تظاهرات شریعت‌مدارانه مرحله بعد است؛ نماز، روزه، حجاب، خمس، زکات، حج و ... همه مرحله بعد هستند. اول از همه اجرای عدالت است. در نامه‌هایی که امیرالمومنین به حکامشان نوشته‌اند چنین دیدگاهی وجود دارد، در آیات قرآن هم به همین صورت.

* امیرالمومنین نمی‌خواستند حکومتی داشته باشند که تنها حکومت کرده باشند. در نگاه ایشان حکومت برای حکومت نبود، حکومت برای اجرای عدالت، اخلاق، تقوا و پرهیزگاری بود و زمانی که می‌دیدند عده‌ای به نام خواص و حتی عوام‌الناس باور کرده بودند که به آن گروه خواص باید حق اضافی داد، قبول نکردند. این نکته بسیار مهمی است، اینکه توده مردم باور کنند فلانی باید اضافی بگیرد، حق اوست. این را به مردم قبولانده بودند. از طرف دیگر کسی هم که اضافی می‌گرفت یا درخواست می‌کرد، حق خودش می‌دانست و تلقی‌اش این بود که این عین عدالت است اینکه من اضافه می‌گیرم.

* این نگاه در جامعه ما هم وجود دارد. مثلا فلانی اگر همسرش مریض باشد باید از شب قبل در بیمارستان لقمان حکیم وقت بگیرد اما منی که پستی دارم با رئیس بیمارستان تماس می‌گیرم و بلافاصله پذیرش می‌شوم. من فکر می‌کنم به‌واسطه پست و مقامی که دارم حقم است که خارج از نوبت کارم انجام شود و مردم هم این را پذیرفته‌اند. کسانی که دم در بیمارستان ایستاده‌اند من را با احترام نگاه می‌کنند و می‌گویند حاج آقا یا حاج خانوم‌شان این‌جا بستری شدند، یعنی کسی اعتراض نمی‌کند که چرا و به چه دلیل تو حقت است زنت یا بچه‌ات یا خودت این‌جا ویژه بستری بشوی، اما منی که شهروند این کشور هستم باید در سرما یا گرما از ساعت 12شب توی نوبت باشم؟ این نشان می‌دهد که هم مردم باور کرده‌اند، هم من. چنین جامعه‌ای را اگر بخواهید تکان بدهید شاید یک قرن یا بیشتر زمان می‌برد.

* الان حدود 40 ‌سال از انقلاب می‌گذرد، هنوز وقتی سوار تاکسی می‌شوید، راننده می‌گوید خیابان تخت‌طاووس، عباس‌آباد، کاخ، ویلا؛ چرا؟ چون این فرهنگ است. شما می‌توانید با اسلحه یا تبلیغات یک روسری سر کسی بکنید، یا با محروم کردن از تسهیلات اجتماعی ولی فرهنگ این آدم را که نمی‌توانید به این سادگی عوض کنید. کسی که روسری سرش نمی‌کند، حجاب را در فرهنگ شخصی‌اش نپذیرفته است، حتی در فرهنگ دینی خودش، گاهی مسلمان است و اعتقاداتی هم دارد اما به هر دلیلی مثلا حجاب را نمی‌پذیرد.

* شما در فرهنگ مردم اروپا می‌بینید اگر حاکمی زیاده‌خواه شد، خودش می‌آید و عذرخواهی می‌کند یا استعفا می‌دهد و می‌گوید من اشتباه کردم. مردم هم از طرف دیگر او را به صلابه و استنطاق می‌کشند که تو چرا این حق اضافی را گرفتی؟ یعنی هم طبقه حاکم پذیرفته که ما با مردم مساوی هستیم و هیچ امتیازی نباید داشته باشیم، هم مردم چنین رویکردی را نمی‌پذیرند.

* ما بایستی یک‌سری مقدمات را فراهم می‌کردیم که نخستین آن ساختن انسان بود؛ انسانی که خودش زیاده‌خواه، تبعیض‌خواه، امتیازخواه و حتی احترام‌خواه نباشد. احترام خیلی پایین‌تر از امتیاز است. امیرالمومنین می‌فرمودند شما چرا دنبال من می‌دوید؟ من برای بازدید آمده‌ام، چه معنی دارد که شما دنبال اسب یا شتر من بدوید؟ مگر من پادشاه یا سلطان هستم؟ این رفتار مردم امتیازی نبود، احترام بود، اما حضرت حتی این احترام اضافی را درخواست نمی‌کردند.

* حضرت با مخالفینشان هم با احترام و عدالت رفتار می‌کردند، نه با قدرت و زور ولی شما می‌بینید گاهی در نماز جمعه، خطیب یا سخنران قبل از خطیب می‌گوید ما خواستار اشد مجازات برای فلان گروه یا شخص هستیم. ما اشد مجازات نداریم، ما مجازات عادلانه داریم. ادبیات 800 ساله ما می‌گوید با دوستان مروت، با دشمنان مدارا. قرآن هم همین را می‌فرماید، می‌گوید: «لَا یَجْرِمَنَّکُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَی أَلَّا تَعْدِلُوا اعْدِلُوا» یعنی اگر با یک قومی دشمن هم هستید، حق ندارید پایتان را از مرز عدالت خارج کنید.

* ما برای تشکیل حکومت نخست باید یک کادر مجرب و متخصص داشته باشیم، کادری که اول او عدالت را در خودش اجرا کند، زیاده‌خواه نباشد، امتیازخواه نباشد، عدالت‌خواه باشد. اگر شمشیر عدالت او را به محاکمه کشاند، با کمال میل راضی باشد. وقتی این کادر نبود مثل هرمی است که در رأسش یک اتفاقی بیفتد، حتما به قاعده هم سرایت خواهد کرد. حتما مؤدی مالیاتی دروغ خواهد گفت، شکی در این نیست، اگر نگوید جای تعجب دارد. حتما پلیس رشوه خواهد خواست، اگر نخواهد شبه‌معجزه‌ای شده. حتما می‌توان کارمند اداره مالیات را خرید تا مقدار مالیات را کم‌ و کسر کرد. حتما گمرک‌چی پول می‌گیرد و جنس قاچاق را از مرز رد می‌کند، بلاشک. چون اینها می‌گویند در بالا دارد آن اتفاقات می‌افتد، منی که در قاعده هستم این کار را نکنم؟ و این را حق خودش می‌داند.

* امیرالمومنین در جمله‌ای می‌فرمایند: «اَلنّاسُ بِاُمَرائِهِمْ اَشْبَهُ مِنْهُمْ بِآبائِهِمْ» یعنی مردم به حاکمان‌شان بیشتر شبیه‌اند تا به پدرانشان. جمله خیلی عجیبی است. به‌نظر من جا دارد روانشناسان بزرگ روی این جمله کار بکنند. من خصوصیات روحی و روانی‌ام را به‌صورت ژنتیکی از پدر و مادرم می‌گیرم، الان می‌گویند اگر یک لقمه حرام به بچه بدهید، این در نطفه‌اش اثر می‌گذارد، این را روی منبر هزار بار برای مردم گفته‌ایم، ولی مثل اینکه امیرالمومنین حرف بزرگتری می‌زنند، می‌فرمایند نه، تو لقمه حلالت اگر حاکمان خراب باشند، باز هم اثر نخواهد کرد و لقمه حرامت اگر حاکمان درست باشند، اثر خوب خواهد کرد.

* اگر می‌خواهیم جامعه‌ای را درست کنیم باید سراغ حاکمان برویم. بعضی‌ها می‌گویند باید سراغ مردم و توده‌ها رفت تا کار درست بشود. مردم تنها کاری که می‌توانند بکنند این است که یک شورش یک رفرم یا انقلاب کنند، کار بیشتری نمی‌توانند بکنند. اما اگر می‌خواهیم جامعه‌ای سالم بشود باید در کسانی که به رأس هرم نزدیکند، یک اتفاق سالم و سلامتی رخ بدهد.

* وقتی من شهروند عادی ببینم رئیسم از مسیر ورود ممنوع نرفت، هیچ چک خلاف قانون امضا نکرد، هیچ‌کسی را از بستگان و نزدیکانش برای پست و مقامی که لیاقتش را ندارد، منصوب نکرد، در سفرهای خارجی هیچ نفر اضافی را با خودش نبرد؛ من چگونه می‌توانم این پایین تخلف بکنم؟ از طرف دیگر اگر ببینم در آن مجموعه هرچه به رأس حاکمیتی نزدیک‌تر باشید، فضا برای هرگونه تصمیم‌گیری خلاف قانون بازتر می‌شود، به قول ایرج میرزا اگر آنها حرف قانون هم می‌زنند «از آن گویند گاهی لفظ قانون/ که حرف آخر قانون بود «نون»» اگر اسم قانون را هم می‌برند به این دلیل است که برایشان نون دارد، اگر نداشته باشد نام قانون را هم نمی‌برند یا به قول مولانا «چون دهد قاضی به دل رشوت قرار / کی شناسد ظالم از مظلوم زار» ...

* من می‌دیدم بعضی از مسئولان قضایی که الان برکنار شدند یا کنار رفتند به هر دلیلی، برایشان منبر گذاشته‌اند 10 شب در شمیران، در حالی‌که او یک پست بالای قضایی داشت، در اسلام ممنوع است که منبر هم برود، البته اگر امروزی معنایش کنیم. تو حق نداری منبر بروی چون کسی که تو را برای منبر دعوت کرده یک پاکت سنگین در جیبت می‌گذارد که اگر فردا کارش به دادگاه افتاد، تو نتوانی روی پرونده‌اش یک اعمال نفوذ عادلانه بکنی و حتما جانبدارانه تصمیم خواهی گرفت. تو که علی نیستی، تو یک آدمی هستی مثل من، پس اگر می‌خواهی از این اتهامات برکنار باشی نباید آن منبر را قبول کنی، مطمئنا تو را برای روضه  امام حسین (ع) دعوت نکرده‌اند و نیت دیگری داشته‌اند، چطور این موضوع را نمی‌فهمی؟ یا اینکه می‌فهمی و خودت را می‌زنی به نفهمی. این مسأله همین‌طور در شاخه‌های مختلف اتفاق می‌افتد تا می‌رسد به کسی که کنار خیابان دستفروشی می‌کند. این آدم هم مجبور است گاهی خلافی بکند. یا راننده تاکسی‌ای که باران می‌آید، اتوبوس هم نیست، انبوه جمعیت هم صف بسته‌اند؛ تقاضای چند برابر پول بیشتر از حقش می‌کند. همین آدم در این جایگاه مثلا 4 برابر بیشتر می‌گیرد اما اگر به پست و مقامی برسد حتما 3 ‌هزار میلیارد اختلاس خواهد کرد.

* منِ شیخ نقویان گاهی عجله داشته‌ام برای منبر یا جلسه یا غیره، توقع داشته‌ام پلیس اجازه بدهد از خط «بی‌آرتی» بروم تا زودتر برسم. توجیه می‌کردم چون من سخنرانم و 500 نفر منتظر من هستند، در حالی‌که این توجیه قابل قبول نیست؛ کار من خلاف بوده، حتی اگر به من هم مجوز بدهد باز هم حق ندارم. ممکن است در همین ترافیک یک زن باردار باشد که شرایطش بحرانی‌تر باشد. چرا این زن نباید برود؟ یا مردی که چکش دارد برگشت می‌خورد و اگر 5 دقیقه زودتر به بانک می‌رسید این اتفاق نمی‌افتاد. هیچ‌کس حق اضافی ندارد. حتی من معتقدم رئیس‌جمهوری هم حق چنین کاری ندارد. می‌گویند فرق می‌کند و رئیس‌جمهوری می‌خواهد کار 60‌ میلیون نفر را راه بیندازد. مطمئن باشید چنین رئیس‌جمهوری هیچ وقت نمی‌تواند کار 60‌ میلیون نفر را راه بیندازد چون درد 60‌ میلیون را نکشیده و همیشه از آن مسیر راحت تردد کرده است. برای کار شخصی هم بخواهد برود باز هم از همان مسیر می‌رود چون می‌گویند من رئیس‌جمهورم یا من وزیرم. منظورم شخص خاصی نیست و مثال می‌زنم.

* اینها مبانی تبعیض و بی‌عدالتی است که می‌رود تا نرده‌های نماز جمعه. اینکه یک عده این‌طرف می‌نشینند، یک عده آن‌طرف. می‌گوییم آنهایی که این‌طرف نرده هستند چه کسانی هستند، می‌گویند اینها شخصیت هستند، پس علی‌القاعده آن‌طرفی‌ها بی‌شخصیت هستند. اگر مشکل امنیت است ما به اندازه انگشتان یک دست مشکل امنیت برای عده‌ای داریم، مثلا رهبر معظم انقلاب باید در امنیت کامل باشند، بدون تعارف من حاضرم کشته شوم تا ایشان زنده بمانند چون او محور و ستون جامعه است. اما فلان شخصیتی که سه ماه وزیر فلان دولت بوده است، آن هم در دوره آخرش که اگر مردم او را در خیابان ببینند نمی‌شناسند، چرا باید چنین شخصی همراه بچه‌اش این‌طرف نرده بنشیند؟ اینها همه‌اش به بی‌عدالتی می‌رسد. مردم هم آنقدر دیده‌اند که برایشان بی‌عدالتی عادت شده، به همین‌خاطر وقتی می‌بینند کسی با بی‌عدالتی مخالفت می‌کند، تعجب می‌کنند و از او تشکر هم می‌کنند، در حالی‌که وظیفه‌اش بوده.

* اتفاق افتاده که من سوار هواپیما شده‌ام و شماره صندلی‌ام مثلا ردیف 15 بوده، طبیعتا من باید ردیف 15 بنشینم. بعد می‌بینم مهماندار می‌آید و می‌گوید حاج آقا شما بفرمایید جلو، چون بنده را در تلویزیون دیده و می‌شناسد. می‌گویم من ردیفم 15 است اگر قرار بود ردیف اول بنشینم باید از اول به من در ردیف اول شماره می‌دادند. دوباره و سه‌باره می‌آید و می‌گوید که کاپیتان گفته‌اند. من بارها دیده‌ام که وقتی نمی‌روم مردم صندلی‌های کناری از من تشکر می‌کنند، در حالی‌که وظیفه من بوده و من نباید می‌رفتم.

* گاهی کسی تلاش بیشتری کرده، درس بیشتری خوانده باید به همان میزان حق بیشتری داشته باشد، مثلا در کشورهای اروپایی پزشکی که سه‌ برابر یک پرستار درس خوانده، سه برابر حقوقش بیشتر است و نه بیشتر. اما گاهی می‌بینیم در کشور ما به 30 برابر و 300 برابر و 3 هزار برابر می‌رسد.

* این مسائل یک ساختار سیستمی بیمار و معیوب وارد کشور کرده است و هرچه جلوتر هم برویم قطعا بدتر خواهد شد. من شک ندارم که اگر با همین ساختار جلوتر برویم صد سال دیگر به مراتب اوضاعمان بدتر از امروز خواهد بود چون زاویه‌ای که باز شد هر چه جلوتر بروید بازتر می‌شود.

* زمانی که پیامبر اسلام رحلت فرمودند ما شیعیان معتقدیم که یک انحراف به وجود آمد اما امروز بعد از 1400 ‌سال انحرافی که وجود دارد قابل مقایسه با آن انحراف نیست.

* قحط‌الرجال نیست، ردالرجال است. من اگر پستی بگیرم شما را رد می‌کنم، حتی اگر بدانم شما بهتر از من هستید چون تقوا در من نیست، نمی‌گذارم کس دیگر جایم را بگیرد. حتی جهل‌ الرجال هم نیست، رد الرجال است. در تاریخ نقل شده ناصرالدین‌شاه در کاخ یا تالار قدم می‌زد و دائما با خودش تکرار می‌کرد که «نمی‌شه، نمی‌شه، نمی‌شه» خدمتکاری وارد شد و دید شاه با خودش حرف می‌زند، شاه که چشمش به خدمتکار افتاد، گفت «فلانی! چی نمی‌شه؟» خدمتکار جواب داد «قربان من بی‌تقصیرم شما می‌فرمودید نمی‌شه» ناصرالدین شاه گفت «می‌دونی چی نمی‌شه؟ از صبح توی این فکرم که کار این کشور بدون امیرکبیر درست می‌شه، می‌بینم نمی‌شه». خب دستور قتل امیرکبیر را خود ناصرالدین شاه داده بود، خودش ردش کرد و دست رد به سینه‌اش زد.

* در خاطرات امیرکبیر دیده‌ام که دستور داده بود مردم بچه‌هایشان را آبله بزنند، امروز به آبله می‌گویند واکسن. بیماری آبله آمده بود و قرار بود بچه‌ها را آبله بزنند، امیرکبیر هم بخشنامه کرده بود که باید آبله زده شود. رمال‌ها و جن‌گیرها در شهر هو انداخته بودند که آبله نزنید، چون جن در شما حلول می‌کند، مردم عوام بی‌سواد هم حرف اینها را گوش کرده بودند. امیرکبیر برای اینکه مردم آبله بزنند جریمه وضع کرد که اگر کسی آبله نزد باید جریمه بدهد. می‌گویند روزی بچه یک پینه‌دوز را آوردند که بر اثر آبله نزدن مرده بود. امیرکبیر از پینه‌دوز پرسید چرا آبله نزدید مگر نگفتیم باید بزنید؟ پینه‌دوز هم بهانه‌جویی کرد که وقت نشد و نتوانستیم و غیره، امیرکبیر هم گفت باید جریمه بدهی، پینه‌دوز گفت ندارم، فقیرم. نقل شده که امیرکبیر به همان میزان جریمه، پول از جیبش درآورد و به پینه‌دوز داد و گفت بینداز در صندوق حکومت تا قانون نقض نشود. چند دقیقه بعد بچه بقالی را آوردند که او هم مرده بود، می‌گویند امیرکبیر شروع به گریه کرد، یکی از رجال سیاسی پرسیده قربان چرا گریه می‌کنید؟ امیرکبیر پاسخ داده چون ما مسئول مرگ این مردمیم و دو تا کودک کشته شده‌اند و ما مسئولیم، من چطور گریه نکنم؟ آن شخص می‌گوید چشمشان کور، ما که گفتیم آبله بزنند، بخشنامه هم کردیم، تقصیر خودشان است. امیرکبیر پاسخ می‌دهد مسئول جهل این مردم هم ما هستیم، ما هم مسئول جانشان هستیم، هم مسئول جهلشان، اگر ما به اندازه کافی تبلیغ کرده بودیم و مردم را بیدار کرده بودیم، مردم گول رمالان و فالگیرها را نمی‌خوردند.

* اوایل انقلاب می‌گفتند عکس امام افتاده توی ماه، بعضی از مردم هم خیالبافی می‌کردند که آن ریش امام است، آن عمامه ایشان است و غیره. بعد ما هم از روی جهل بدمان نمی‌آمد قبول کنیم عکس امام توی ماه افتاده است، نمی‌دانستیم این کار به امامزاده‌سازی‌هایی منجر شود که نتوان جلویش را گرفت. امام نیازی به این شعبده‌بازی‌ها نداشتند، خودشان آنقدر انسان بزرگی بودند که نیازی به عصا اژدها کردن نداشتند.

* به گفته امیرالمومنین «الْوِلاَیَاتُ مَضَامِیرُ الرِّجَالِ» یعنی آزمایشگاه‌های بزرگ برای انسان‌ها در حبس‌ها و زندان‌ها و شکنجه‌گاه‌ها نیست که ببینند چه وقت این آدم درهم‌ می‌شکند. به ‌گفته حضرت آزمایشگاه بزرگ انسان‌ها زمانی است که به آنها پست و مقام و قدرت داده شود.

* در کشورهایی یک عدالت حداقلی برقرار است چون به عدالت حداکثری نمی‌توان رسید تا وقتی آن انسان نازنین ظهور کند. اما در بعضی کشورها یک عدالت حداقلی حاکم است که نتیجه یک‌سری هزینه‌ها بوده، یک‌سری از آدم‌ها در این راه فدا شده‌اند. خیلی از متفکران فریادها زده‌ و زندان‌ها رفته‌اند و بالاخره به این گوهر ارزشمند عدالت رسیده‌اند. در طرف مقابل جایی است که بذر مرگ پاشیده‌اند، فلان کس حرف نمی‌زند تا موقعیتش به خطر نیفتد، دیگری حرف نمی‌زند تا استادی‌اش به خطر نیفتد یا مرجعیتش به خطر نیفتد و غیره. در این شرایط باید منتظر انفجار آتشفشانی بود که خدای نکرده یک روزی همه چیز را به خطر بیندازد. مگر ما تافته جدا بافته از حکومت شاه و قذافی و حسنی مبارک هستیم؟ قرآن ملاک دوام آوردن و نیاوردن، بقا و فنای حکومت‌ها را تنها در دو کلمه می‌داند و آن هم ظلم و عدل است.

* در نهج‌البلاغه امیرالمومنین به یکی از کارگزارانشان می‌نویسند از دو کار پرهیز کن «احذر العسف و الحیف»، عسف را معنی کرده‌اند تندروی، سختگیری‌های نابجا، خیلی بسته نگاه کردن و حیف را معنی کرده‌اند ظلم. حضرت در ادامه عوارض جانبی این دو کار را هم بیان می‌کنند، می‌فرمایند: «فان‌العسف یعود بالجلاء» اگر سختگیری بیجا کردی، مردم می‌روند، یا به تعبیر امروزی فرار مغزها و فرار بی‌مغزها هر دو پیش می‌آید، منظور کسانی است که مغز متفکر نیستند، اینها هم دارند از کشور می‌روند، یک کارمند ساده می‌گوید نمی‌توانم و می‌خواهم بروم، چون سر کار می‌گویند چرا در نمازجمعه شرکت نمی‌کنی؟ مگر روز تعطیل که مثلا فاضلاب خانه و کثافت همه‌جا را گرفته، به‌ هزار بدبختی کسی را پیدا کنید دم در از او می‌پرسید آیا نمازجمعه می‌روی که می‌خواهی فاضلاب منزل من را درست کنی؟ ولایتمدارترین آدم هم چنین سوالی نمی‌پرسد. کسی را می‌آورند که کارش را بلد باشد. در مورد بی‌عدالتی هم ادامه می‌دهند: «الحیف یدعو الی السیف» یعنی اگر ظلم کردی در مقابل تو شمشیر خواهند کشید. کسی دارد این حرف را می‌زند که امام معصوم است، یعنی اگر ظلم جایی باشد مردم حتی فکر نمی‌کنند که تو نماینده امام معصوم هستی، ظلم ساختارش به شکلی است که مردم را می‌شوراند حتی در مقابل امام معصوم، اگر کارگزارش ظلم کرد. با این اوصاف تکلیف ما دیگر معلوم است.

* چندسال پیش مقام معظم رهبری در بخشنامه‌ای به مسئولان فرمودند که باید با این سه آسیب مقابله کرد: فقر، فساد و تبعیض. من هم هرچه فکر می‌کنم می‌بینم مشکلات کشور از این سه مورد خارج نیست و کسانی که خیلی ادعای ولایتمداری دارند باید گزارش بدهند، به‌خصوص کسانی که مسئولان رده‌های بالای نظام هستند. این گفته مقام معظم رهبری هم بخشنامه است، هم حکم است، هم قانون است و هم یک فتواست. مسئولان باید گزارش بدهند در این 10 سالی که از این حکم گذشته، آیا فقر در جامعه فروکش کرده یا بیشتر شده است، این‌که ما چفیه بیندازیم و در خیابان‌ها شعار بدهیم مرگ بر ضد ولایت فقیه کفایت نمی‌کند.

* روشنفکران و دانشمندان و کسانی که لایه‌های زیرین و آینده‌ها را خوب می‌بینند و مردم به سخن آنها اعتماد دارند و سخن آنها در جامعه تاثیرگذار است یا فتوای آنها می‌تواند گروهی را بیدار کند، مسئولند.

* یکی از مشکلات بزرگ ما این است که تمام اتفاقاتی که در جامعه می‌افتد از منظر دینداری دیده می‌شود، چه بخواهیم، چه نخواهیم. من قبلا این را گفته‌ام، در زمان شاه وقتی مثلا کسی تاکسی گیرش نمی‌آمد، شروع می‌کرد به فحش دادن به شخص اول مملکت، حالا هم همین‌طور است، اگر یک پاسبان، یک کارمند جزء یا حتی یک رفتگر کار خلافی بکند، مردم او را در یک ساختار حکومتی می‌بینند و وقتی هم از کشور خارج می‌شوند و مثلا در بیمارستان با آنها درست رفتار می‌شود باز هم آن را در یک ساختار حکومتی می‌بینند، نمی‌گویند بیمارستان خوب بود ولی خیابان بد بود. مردم اینها را در یک ساختار پکیج‌گونه و پازلی می‌بینند که هر قطعه سر جایش هست یا نه. ما هم باید این قطعات را درست کنار هم قرار دهیم، زمانی که یکی از این قطعات جابه‌جا شد می‌شود بدعت. بدعت فقط این نیست که یکی بگوید عرق‌خوری تا به امروز حرام بوده من از امروز می‌گویم حلال است. فقط عرق‌خوری نیست، ظلم بدتر از آن است.

* ما در جامعه می‌بینیم بعد از انقلاب در تمام مشروب‌فروشی‌ها بسته شده اما باب دروغگویی بازتر شده است. حالا چه کسی مسئول است؟ اول خود مردم که زیر بار ظلم نروند و جلویش بایستند، ظلم در یک اداره را نپذیرند، ظلم پلیس را تحمل نکنند، ظلم یک مدیرکل را تحمل نکنند، ظلم یک وزیر را تحمل نکنند و همین‌طور تا بالا. بیدارکردن مردم وظیفه دانشمندان است، همه جای دنیا هم به همین شکل است.

* ستاره‌های سینما و خواننده‌ها نمی‌توانند جامعه را عوض کنند، اینها وظیفه‌شان سرگرمی است. من یک وقتی گفتم عموپورنگ و خاله‌شادونه نمی‌توانند انسان تربیت کنند، اینها بچه‌ها را سرگرم می‌کنند که خیلی خوب هم هست. اما اگر می‌خواهید بچه تربیت شود فرمولش چیز دیگری است. در این مورد متفکران و دانشوران و کسانی که تعلیم و تربیت کودک را خوانده‌اند باید صحبت کنند.

* اگر در جامعه‌ای طبقه حاکمان و دانشمندان یک گروه شدند، مانند جامعه ما، کار خطرناک‌تر می‌شود، مسأله حساس‌تر می‌شود و نگاه‌ها بر رفتار حاکمان تیزتر می‌شود. ما 6 رئیس‌جمهوری از ابتدای انقلاب داشته‌ایم که چهار نفر آنها از علما بوده‌اند. به همین جهت ما باید دقت کنیم.

* مقام معظم رهبری در مورد حقوق‌های نجومی دستور دادند که این باید تا آخر پیگیری شود. این حرف به این معنا نیست که اینها را پیدا و دستگیرشان کنیم، این حرف به این معناست که ریشه‌های اینها پیدا و سوزانده شود، چون اگر ریشه از بین نرود و تنها به قطع شاخه‌ها و تنه درخت اکتفا کنید، این ریشه دوباره جوانه می‌زند و این‌بار قوی‌تر هم ریشه می‌زند. گاهی ممکن است پیداکردن ریشه‌ها پر من آخوند را هم بگیرد، یا آقازاده‌ای را، خب بگیرد اگر قرار است ریشه‌ها شناخته شود، فرقی نمی‌کند. مانند حرفی که امیرالمومنین زدند که فرمودند، دست دخترم را هم قطع می‌کردم اگر خلاف می‌کرد.

* من حدود چهارسال پیش سخنرانی‌ای کردم و یک مورد از یک رشوه‌ای را در وزرات نفت که برای من مسجل شده بود و کپی چکش را دیدم، بازگو کردم. دولت وقت من را دوبار به دادگاه ویژه روحانیت کشاند، تحت‌ عنوان نشر اکاذیب و تشویش اذهان عمومی که من با لبخند به قاضی گفتم من مثل یک طبیبم که متوجه یک غده و تومور شده‌ام، شما به جای اینکه تومور را خارج کنید، دارید طبیب را محاکمه می‌کنید. حداقل توقعم این بود که حوزه علمیه قم که محصول آنجا هستم یا مسئول ارشد مجموعه وقتی بررسی کند و بفهمد این ادعا ظالمانه صادر شده و من بی‌گناه هستم، کسی که بیجا شکایت کرده را به دادگاه احضار کند اما چنین اتفاقی نیفتاد. البته با روی کار آمدن دولت جدید شکایت پس گرفته شد.

* ما نباید بگذاریم این انقلابی که با خون‌های بسیار مقدسی و نفس‌های بسیار پاکی به این‌جا رسیده است، آلوده شود. اگر من هم در این راه فدا شدم، ایرادی ندارد. به قول حافظ «من و دل گر فدا شدیم چه باک/ غرض اندر میان سلامت اوست».

معاون ستاد برنامه‌ریزی رفاه اجتماعی سازمان بهزیستی؛ فقر، کاهش مسئولیت اجتماعی در جامعه و بی‌تفاوت مردم نسبت به محیط پیرامونی را از عوامل افزایش پدیده زنان زباله‌گرد و کارتن‌خواب در جامعه برشمرد.

سید حسن موسوی چلک در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا درباره افزایش زباله‌گردان زن در جامعه با تاکید بر گسترش آسیب‌های اجتماعی در میان اقشار مختلف، گفت: یکی از موضوعاتی که طی سال‌های اخیر مشهودتر شده، وجود افرادی است که برای امرار معاش مجبورند؛ به کار در خیابان بپردازند که تکدی‌گران و کودکان کار و خیابان از آن جمله‌اند.

وی ادامه داد: همچنین در حال حاضر با زنانی مواجهیم که تنها بوده و برای تامین معاش خود مجبور به کار در خیابان، مترو یا پارک هستند و متاسفانه این پدیده در حال افزایش است.

موسوی چلک با بیان اینکه یکی از نگرانی‌های برخی سازمان‌ها مثل شهرداری آن است که مجبور به افزایش گرمخانه‌ها برای زنان هم شده‌اند، اظهار کرد: برخی از زنانی در این گرمخانه‌ها افرادی هستند که به دلیل اعتیاد یا سایر مسائل مجبور شدند؛ خیابان را به عنوان محل کار و زندگی خود انتخاب کنند.

رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران خاطرنشان کرد:  تغذیه یکی از نیازهای این زنان است و نمی‌توانیم بگوییم؛ این افراد بدون غذا می‌توانند زندگی کنند. مردم به این زنان به دلیل نداشتن کار و اینکه عموما درگیر اعتیاد و مسائلی از این دست هستند؛ کمتر کمک می‌کنند.

وی با تاکید براینکه مردم به زن سرپرست خانوار و کودک یتیم  بیشتر کمک می‌کنند، و زنان معتاد کارتن‌خواب از سوی آنها کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند، عنوان کرد: یکی از راه‌های تامین معاش برای این زنان علاوه بر تن‌فروشی و مسائلی از این دست پناه بردن به زباله‌ها برای یافتن آذوقه و مانده غذای دیگران است یا اینکه بتوانند از داخل زباله‌ها چیزی پیدا کنند که قابل فروش بوده و بخشی از نیاز خود را با استفاده از پول حاصله برطرف کنند.

موسوی چلک با اشاره به رابطه گسترده فقر در جامعه و بروز این نوع رفتارها و شیوه‌های زندگی در جامعه تصریح کرد: امروز همانطور که رهاشدگی و تنهایی زنان را در شهرهای بزرگ داریم، شاهد زباله‌گردی زنان هم هستیم. هرچند این موضوع هنوز خیلی فراگیر نشده، اما چندان هم دور از انتظار نیست که در شهرهای کوچک هم شاهد این پدیده باشیم.

این مددکار اجتماعی در ادامه بر کاهش مسئولیت اجتماعی در جامعه و بی‌تفاوت مردم نسبت به محیط پیرامونی به عنوان یکی از عوامل افزایش پدیده زنان زباله‌گرد و کارتن‌خواب تاکید کرد.

معاون ستاد برنامه‌ریزی رفاه اجتماعی سازمان بهزیستی کشور  زنان مددجو نهادهای حمایتی همچون بهزیستی و کمیته امداد معمولا زنان سرپرست خانواری هستند که طبق قانون تامین زنان و کودکان بی‌سرپرست وسایر قوانین مرتبط مشمول حمایت این نهادها می‌شوند، بیان کرد: متاسفانه حتی حمایت‌هایی که این سازمان‌ها از این گروه زنان می‌کنند نیز کفاف زندگی آنان را نمی‌دهد.

وی با یادآوری اینکه در قانون برنامه پنجم قرار براین شد که این دو دستگاه موظفند؛ هر سال 10 درصد را توانمند کنند، تصریح کرد: متاسفانه ساختاری که ما در کشور برای حمایت و اشتغال این زنان داریم، ساختاری توانمندساز نیست که دلیل آن مسائلی از قبیل عدم مهارت در این زنان، محدودیت در منابع اجتماعی و وابستگی این افراد به نظام حمایت دولتی یا همان آب باریکه است که باعث شده در توانمندسازی این افراد خیلی موفق نباشیم.

موسوی چلک با تاکید براینکه خیابان جای امنی برای زنان نیست، گفت: این موضوع می‌تواند؛ تبعات مختلفی داشته باشد که سوءاستفاده از این زنان، گرایش آنان به اعتیاد و مسائل اخلاقی، قرار گرفتن در معرض خشونت، عدم توانایی اعتراض در برابر تضییع حقوقشان، ابتلا به بیماری‌های مختلف از جمله ایدز و هپاتیت، ارتکاب به جرایم مختلف از جمله سرقت، مشارکت در توزیع مواد یا حتی قوادی و... از آن جمله است.

وی در پایان خاطرنشان کرد:‌ این زنان خانه و خانواده را تجربه نمی‌کنند که موضوعی بسیار مهم و در خور توجه است.